President Sarkozy zei deze week dat dure grondstoffen een gevaar zijn voor de economische groei. Er zijn meer economen en politici, die hiervoor waarschuwen.
Maar de klassieke economie leert ons dat een hoge prijs van grondstoffen automatisch leidt tot investeringen, die het aanbod van de grondstof vergroten.
Een mooi voorbeeld hiervan is koper.
De afgelopen 10 jaar is de prijs van koper verviervoudigd.
Door die prijsstijging wordt het economisch rendabel om armere ertsen te gaan winnen, om uitgeputte mijnen te heropenen en om koper terug te winnen uit afval. Door deze ontwikkelingen blijft de wereldwijde koperproduktie stijgen. En ondanks de hoge prijs daalt de vraag naar koper niet.
Hogere prijzen voor grondstoffen kunnen worden doorberekend door producenten. Duurdere grondstoffen veroorzaken inflatie.
Maar inflatie op zich is geen probleem: er kan geld geleend worden voor grondstofexploitatie. De grondstofvoorraden kunnen als onderpand dienen voor lening van mijnbouwbedrijven. De stijgende grondstofprijzen bieden een garantie dat de investering zichzelf zal terugbetalen en zelfs winst zal opleveren.
De exploitatie van grondstofvoorraden begint altijd met de rijkste en makkelijkst winbare ertsen. Pas als die zijn uitgeput begint men aan armere ertsen. Hieronder het voorbeeld van koperwinning in de VS.
De exploitatie van armere ertsen kost meer energie.
Er moet meer gesteente worden verplaatst en het kost meer energie om de grondstof te zuiveren uit erts van een lager gehalte.
Dit geldt voor alle grondstoffen.
Als de winning in eigen land onrendabel geworden is, dan zal men proberen de grondstof uit het buitenland te halen. Als het erts of de grondstof over grotere afstand verplaatst moet worden, dan kost dat meer energie. Dat geldt voor metalen, maar ook voor hout, papier, fosfaat enzovoorts.
Recycling, terugwinnen van grondstoffen uit afval kost ook meer energie dan de grondstof winnen uit rijke ertsen.
Zelfs bij gelijkblijvend gebruik van grondstoffen zal er steeds meer energie nodig zijn. Er kan geen energie worden geleend om de grondstofwinning op peil te houden. De extra energie, die nodig is om grondstoffen (terug) te winnen, komt uit het totale energiebudget van de wereld (of een land).
Het stijgend energieverbruik van grondstofwinning gaat ten koste van andere energieverbruikende processen. Alle energie, die de wereld dagelijks opwekt, wordt verbruikt: er is geen reservecapaciteit.
It is a zerosum world.
Hoe meer vloeibare brandstof graafmachines en ertstankers verbruiken, hoe minder er overblijft voor andere toepassingen als autorijden en vliegen.
Omdat er meer steenkool nodig is om metaal te winnen uit armere ertsen, blijft er minder over om elektriciteit te produceren.
De stijgende vraag naar energie, zorgt ervoor dat steeds meer energiebronnen economisch interessant worden. Biobrandstoffen, wind en zonne-energie, schaliegas en teerzand. Energiewinning uit die bronnen kost zelf ook steeds meer energie. Er moet steeds meer energie geïnvesteerd worden om dezelfde hoeveelheid energie te winnen.
En er bestaan geen banken waar je energie kunt lenen tegen een schappelijke rente.
Cassandraclub 