Terug naar een lokale economie

Als ik eten koop, probeer ik zoveel mogelijk lokale produkten te kopen. Melk, groenten, fruit en vlees wil ik het liefst direct van de producent, de boer en boerin kopen.

Een paar jaar geleden ben ik geleidelijk aan gestopt met het kopen van voedsel van andere continenten. Die produkten hebben duizenden kilometers afgelegd in schepen, vrachtauto’s, treinen of zelfs vliegtuigen. Dat kost ontzettend veel energie, aardolie en steenkool.  Dat kan zo niet blijven doorgaan.
In de film hieronder leggen nog meer mensen uit waarom het zinvol is om lokaal geproduceerd voedsel en andere spullen te gaan kopen.

De echte winnaar van 15 maart is Monsanto

Veel Nederlandse politici vierden vandaag feest, omdat hun politieke partij gisteren op 15 maart bij de Tweede Kamerverkiezingen gewonnen had. Maar op het hoofdkantoor van het Amerikaanse chemiebedrijf Monsanto ging ook een gejuich op. De reden voor dat gejuich was de conclusie van het Risk Assessment Committee van het European Chemicals Agency (ECHA) dat het bestrijdingsmiddel glyfosaat niet kankerverwekkend is.

Tegenstanders van het middel glyfosaat, zoals Greenpeace, willen dat het verboden wordt en ze wijzen op onderzoek van Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), dat glyfosaat wel tot een mogelijk kankerverwekkende stof bestempelde.
Vorig jaar besloten de lidstaten van de EU om het gebruik van glyfosaat voorlopig voor 18 maanden toe te laten, in afwachting van de advies van het ECHA.

De positieve conclusie van het ECHA betekent dat de Europese Commissie binnen 6 maanden een besluit zal gaan nemen over het gebruik van glyfosaat in de Europese Unie.
Voor de multinational Monsanto betekent het ECHA-besluit een omzet-stijging van miljarden. Je zou je kunnen voorstellen dat het voor Monsanto lucratief is om de leden van het Risk Assessment Committee om te kopen met een paar miljoen euro.
Graeme Taylor van de Europese Gewasbescherming Association (ECPA) denkt dat de Europese Commissie zal besluiten om voor glyfosaat een gebruiksvergunning met een looptijd van 15 jaar te verlenen.

Persoonlijk vind ik het gebruik van bestrijdingsmiddelen, zelfs al zijn ze niet giftig, een doodlopende weg. Over ter wereld leidt het gebruik van bestijdingsmiddelen tot resistentie. Binnen enkele jaren zal de werkzaamheid van glyfosaat afnemen. Ik denk dat industriële landbouw met bestrijdingsmiddelen en kunstmest haar langste tijd heeft gehad. Ik kies steeds vaker voor biologisch geteelde producten, ook al zijn die duurder. En het liefst verbouw ik mijn eigen groente in een klein stukje moestuin.

Je eigen voedsel verbouwen is als je eigen geld drukken

In het Amerikaanse Los Angeles is veel braakliggend terrein. En in sommige wijken in Los Angeles is vers, gezond voedsel moeilijk te krijgen en duur.
Ron Finley begon in South-Central, een beruchte achterstandswijk in Los Angeles, kleine stukjes braakliggend terrein te beplanten met voedselgewassen. Hieronder zijn verhaal.

Het is een mooi verhaal en een groot succes.

Voedselzekerheid en het belang van grond

Afgelopen week las ik een artikel van Lise Witteman op de website “Follow the Money”, getiteld “Waarom Nederland zijn voedselvoorziening in eigen hand moet houden”. De schrijfster is net als sommige Tweede Kamerleden bezorgd over de Nederlandse afhankelijkheid van geïmporteerd voedsel. Nederland exporteert weliswaar veel zuivel en tuinbouwprodukten, maar importeert enorme hoeveelheden graan en soja als veevoer. Binnenkort is er in de Tweede Kamer een hoorzitting over dit onderwerp.

In deze onzekere tijden waarin de wereldhandel plotsklaps kan stilvallen lijkt het verstandig om meer voedsel in eigen land te produceren. De opkomst van stadslandbouw en moestuinieren laat zien dat veel Nederlanders weer baas willen worden over hun eigen voedselvoorziening. Het is goed dat de politiek en de overheid hier ook over gaan nadenken.

Op een ander weblog, dat ik regelmatig bezoek, “Achter de Samenleving”, staan meer artikelen over moestuinieren en het belang van goede grond.
Door industriële landbouw met gebruik van pesticiden en kunstmest gaan belangrijke organismen in de bodem dood. Daardoor stopt de afbraak van organisch materiaal en de vorming van humus. Terwijl dat proces onmisbaar is voor de kringloop van essentiële mineralen en de vorming van nieuwe vruchtbare grond.
Lees het artikel eens door en klik rustig verder op de links voor meer informatie.
Of bekijk de documentaire “Dirt”, waarin het wonder van humusvorming wordt uitgelegd.

Fruitteelt langs muren en in kassen

Op Low Tech Magazine, een prachtig hoekje internet bijgehouden door Kris De Decker, staat een mooi verhaal over het gebruik van muren en kassen om de opbrengst van fruitstruiken en bomen te verhogen. In de 16e t/m de 20e eeuw was het in Noord-West Europa heel gewoon om langs de zuidkant van muren fruitbomen en wijnranken te planten. Langs de muren kon zo een microklimaat gecreëerd worden waarin het 10 graden warmer was dan in de omgeving.

De muur weerkaatst het zonlicht en houdt warmte vast, die ’s nachts weer wordt uitgestraald. Op deze manier is het microklimaat van de muur het gehele etmaal warmer dan de omgeving.

Kris De Decker beschrijft dat er in Montreuil in Parijs in 1870 (toen de stadsteelt op het hoogtepunt was) 600 km muur stond met fruitbomen (hoofdzakelijk perziken) erlangs.

In het artikel wordt ook ingegaan op het gebruik van passief verwarmde kassen langs zuidmuren. Dat was voor de toepassing van aardgas als brandstof heel gebruikelijk in Nederland en Engeland. Deze kassentechniek wordt de laatste decennia op grote schaal toegepast in China.

In de uitgestrekte Vinex-wijken in Nederland zijn ook duizenden muren op het zuiden. Er is een enorm potentieel aan gunstig microklimaat voor druiven en fruitbomen langs alle nieuwbouwwijken in Nederland.

Een hardloopvriend van mij brengt in september elke training een krat heerlijke druiven mee, omdat hij de oogst niet in zijn eentje kan opeten. Bij mij in de straat staat al één druivenrank langs een zuidmuur. Ik heb er nu ook een geplant in mijn voortuin en hoop in september ook druiven te kunnen uitdelen aan mijn hardloopvrienden.

Terug naar kleinschalige landbouw en lokale voedselproduktie

In de video hieronder wordt uitgelegd, dat kleinschalige landbouw en lokale voedselproduktie de oplossingen kunnen zijn voor klimaatverandering, verlies aan biodiversiteit, erosie, milieuvervuiling en het opraken van de fossiele brandstoffen.
De uitleg is in het Engels, maar ik denk dat jullie het prima kunnen volgen.